COUSAS NOSAS: FESTIVAL DE FIN DE CURSO

COUSAS NOSAS: FESTIVAL DE FIN DE CURSO: Reporteiros e reporteiras do Equipo G recolleron un mangado de opinións antes e despois do Festival de música, que tivo lugar no salón de ac...

Antoni Gaudí. A Sagrada Familia

Antoni Gaudí Cornet nado en Reus ou en Riudoms (Cataluña) o 25 de xuño de 1852 e finado en Barcelona, o 10 de xuño de 1926, foi un arquitecto catalán. Pódese dicir que foi un dos máis importantes e orixinais arquitectos da historia. O seu estilo, moi complexo de clasificar, pódese definir como unha mestura entre o Art Nouveau (modernismo) e o Neogótico, aínda que elementos cubistas e surrealistas en xeral atópanse nalgunhas das súas obras. Católico confeso, moi reservado e profundamente catalanista, morreu despois de ser atropelado por un tranvía na cidade de Barcelona, lugar onde se atopaba a traballar na súa derradeira obra, o Templo expiatorio da Sagrada Familia.

A Sagrada Familia:

O Templo Expiatorio da Sagrada Familia (en catalán Tempero Expiatori de la Sagrada Família), coñecido simplemente como a Sagrada Familia (Sagrada Família), é unha gran basílica católica de Barcelona (España), deseñada polo arquitecto catalán Antoni Gaudí. Iniciada en 1882, aínda está en construción (maio de 2012). É a obra mestra de Gaudí, e o máximo expoñente da arquitectura modernista catalá. Segundo datos de 2011, é o terceiro monumento máis visitado de España (con 2,3 millóns de visitantes), tras a Alhambra de Granada (3 millóns) e o Museo do Prado (2,9). 1
A construción comezou en estilo neogótico, pero, ao asumir o proxecto Gaudí en 1883, foi completamente reformulado. Segundo o seu proceder habitual, a partir de bosquexos xerais do edificio improvisou a construción a medida que avanzaba. Fíxose cargo con só 31 anos, dedicándolle o resto da súa vida, os últimos quince en exclusiva.
Unha das súas ideas máis innovadoras foi o deseño das elevadas torres cónicas circulares que sobresaen apuntadas sobre os portais, estreitando coa altura. Proxectounas cunha torsión parabólica dando unha tendencia ascendente a toda a fachada, favorecida por multitude de ventás que perforan a torre seguindo formas espirales.2
O templo, cando estea rematado, dispoñerá de 18 torres: catro en cada unha das tres entradas-portais e, a xeito de cúpulas, dispoñerase un sistema de seis torres, coa torre ciborio central, dedicada a Xesús, de 170 metros de altura, outras catro arredor desta, dedicadas aos evanxelistas, e un segundo ciborio dedicado á Virxe. O interior estará formado por innovadoras columnas arborescentes inclinadas e bóvedas baseadas en hiperboloides e paraboloides buscando a forma óptima da catenaria.
En 1926 morreu Gaudí; só se construíra unha torre. Do proxecto do edificio só se conservaban planos e un modelo en xeso que resultou moi danado durante a Guerra Civil española.3 Desde entón proseguiron as obras:actualmente están rematados os portais do Nacemento e da Paixón, e iniciouse o da Gloria, e están en execución as bóvedas interiores. A obra que realizou Gaudí, é dicir, a fachada do Nacemento e a cripta, foi incluída pola Unesco no ano 2005 no Sitio do Patrimonio mundial «Obras de Antoni Gaudí». É ademais, dende 2007, un dos 12 Tesouros de España.4

O Templo foi consagrado e declarado Basílica menor o 7 de novembro de 2010 polo papa Benedicto XVI.5.

Traballo colaborativo. Wikis

                                         Ferramentas colaborativas 
Normalmente, a idea que se ten de internet é a de ser unha gran fonte de informacion na que se pode encontrar todo tipo de documentos. As xa coñecidas ferramentas, como o correo electronico, os chats t os grupos de notocoas permiten intercambiar arquivos e opinións, aínda que o uso que se veu facendo de elllas dende a popularizacion de internet estivo anfocado mais cara ao ámbito lúdico que cara a ao laboral.

Sim enbargo, as novas ferramentas que xurdiron na rede estan enfocadas á realizacion dun traballo concreto e, especialmente, un traballo quer implica a participacion e colaboracion de multiples persoas.
Entre as novas ferramentas, que permiten o traballo colaborador encóntranse os wikis, os blogs, os BSCW e os RSS.
                                   Wikis 
Os wikis costituyen unha das formas de colaboracion mais novidosas que ofrece internet. Un wiki é un sitio web que se constitúe a partir do traballo de moitos autores. Basicamente consiste nunha coleccion de paxinas web, que poden ser visitadas ou editar calquera persoa, sen pasar por ningun tipo de revision ou censura previa.
O primeiro WikiWeb foi creado por Ward Cunningham en 1995, quen deu nome ao concepto wiki e creo o primeiro servidor wiki. Máis tarde, en 2001, se inicio o proxecto Wikipedia, consistente na creación dunha enciclopedia virtual, que, hoxe en dia, é o wiki mais grande que existe en version inglesa e que se encontra en mais de 90 idiomas.
Un dos principais problemas dos wikis é o vandalismo, que consiste en introducir erros, incluír contidos inapropiados ou ofensivos, agregar publicidade, facer proselitismo, incluír material que viola os dereitos do autor, ou incumprir as normas de wiki.
Para soilucionar os problemas de vandalismo, pódense tomar algunhas medidas como son:bloquear temporalmente o vándalo a traves do seu nome de usuario ou o seu direccion IP, bloquear paxínaa na que se estan producindo os feitos e en caso de extrema gravidade, bloquear toda a base de datos.
                                     Como crear un wiki
Existen varios servidores que ofrecen a posibilidade de crear un wiki de forma gratuíta, auque moitos  estan en ingua inglesa.
En todos eles, a forma de proceder é similar e en todo caso está perfectamente indicada. Aquí, crearemos un wiki a traves de wikispace..com, para iso teremos que:


 

Antoni Gaudí Cornet.A Casa Milà

Antoni Gaudí Cornet, nado en Reus ou en Riudoms (Cataluña) o 25 de xuño de 1852 e finado en Barcelona, o 10 de xuño de 1926, foi un arquitecto catalán. Pódese dicir que foi un dos máis importantes e orixinais arquitectos da historia. O seu estilo, moi complexo de clasificar, pódese definir como unha mestura entre o Art Nouveau (modernismo) e o Neogótico, aínda que elementos cubistas e surrealistas en xeral atópanse nalgunhas das súas obras. Católico confeso, moi reservado e profundamente catalanista, morreu despois de ser atropelado por un tranvía na cidade de Barcelona, lugar onde se atopaba a traballar na súa derradeira obra, o Templo expiatorio da Sagrada Familia.


A CASA MILÁ


A Casa Milà, tamén coñecida como "La Pedrera", é un edificio modernista que se localiza no Paseo de Gracia de Barcelona, na esquina coa rúa de Provenza. Foi deseñada por Antoni Gaudí por encarga do comerciante Pere Milà i Camps, e foi construída entre os anos 1906 e 1910; foi moi polémica no seu momento, por mor das atrevidas formas onduladas da fachada de pedra e os ferros forxados retorcidos que decoran as balconadas e xanelas, deseñados en gran parte por Josep Maria Jujol, quen tamén proxectou algúns dos ceos rasos de xeso. No ano 1984 foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO. Actualmente é a sede da Fundación Caixa Cataluña, a cal xestiona as diversas exposicións e actividades que se fan no seu interior.


No seguinte video pódedes ver unha representación virtual da Casa Milá:

A pintura no século XIX. Jean Désiré Gustave Courbet

 Jean Désiré Gustave Courbet, nado o 10 de xuño de 1819 e finado o 31 de decembro de 1877, foi un pintor francés.

Courbet foi o principal creador do realismo, realizou as súas primeiras creacións en 1848. Ideoloxicamente republicano e socialista a súa participación na Comuna de París en 1871 levaríao ó cárcere e despois ó exilio. A súa pintura diríxese ó pobo, ó proletariado campesiño e obreiro, que é á vez o seu modelo. A súa pintura ademais do realismo caracterízase polas formas poderosas, a composición compacta, cromatismo austero, efectos sobrios do clarescuro, técnica densa e pastosa. Trasladouse a París en 1839 coa intención de estudar dereito, pero axiña se dedicou á pintura. As súas primeiras obras teñen un carácter romántico, como Guitarrero (1845) ou L’homme à la pipe (O home da pipa, 1846). Escolle temas e personaxes da realidade cotiá, sen caer no "pintoresquismo". A súa técnica é rigorosa co pincel, co pincel plano e coa espátula. Como os mestres antigos, Gustavo Courbet untaba a súa tea dun fondo sombrío e case negro, a partir do cal subía cara á claridade.

 A imaxe foi sacada de: ricci-arte.com  
A información foi sacada de xunta.egu.es e wikipedia.

 

A pintura no siglo XIX.Jacques-Louis David

autorretrato de
David

         Jacques-Louis David

Jacques-Louis David foi un pintor francés de bastante influencia no estilo neoclásico. Buscou a inspiración nos modelos escultóricos e mitolóxicos gregos, baseándose na austeridade e severidade, algo que cadraba co clima moral dos últimos anos do antigo réxime.
Máis adiante David chegou a ser un activo participante na Revolución Francesa así coma amigo de Maximilien Robespierre; en realidade foi o líder das artes baixo a República Francesa. Pechado no cárcere trala caída do poder de Robespierre, máis tarde aliñouse co advenimento doutro réxime político, o de Napoleón Bonaparte. Foi nesta época cando desenvolveu o seu Estilo Imperio, notable polo uso de cores cálidas ó estilo Veneciano. Entre os seus numerosos alumnos cabe destacar a Antoine-Jean Gros, Anne-Louis Girodet de Roucy-Triosson e o máis coñecido de todos: Jean Auguste Dominique Ingres. Isto fíxolle ser o pintor máis influente do arte Francés doséculo XIX, especialmente nas pinturas académicas.
  A continuación podedes ver algúns dos seus cadros mais coñecidos:

Coronación de Napoleón

Napoleón

Marat asesinado

A pintura no século XIX. Eugène Delacroix.

A liberdade guiando ó pobo.

Ferdinand Victor Eugène Delacroix 
Nado o 26 de abril e morto o 13 de agosto de 1863, foi un pintor francés, o máis importante dos pintores románticos. Aos 18 anos ingresou na escola superior de belas artes, no estudo de P. Guérin, onde Théodore Géricault e Gros foron os seus mestres. Visita frecuentemente o Louvre, estudando e copiando aos grandes pintores que admira: Rubens, Velázquez, Rembrandt, Paolo Veronese, e debátese entre a tradición e o clasicismo e o desexo de achar, tralas aparencias, a realidade. O pintor paisaxista Bonington ensinoulle a pintar a natureza. Raymond Soulier iniciouno na acuarela.
En 1822, Delacroix expón, por primeira vez, Dante e Virxilio nos infernos, unha obra chea de forza, dunha composición ambiciosa e cores moi traballadas: a luz deslízase sobre as musculaturas inchadas, un incendio consome unha cidade (en segundo plano), as capas ondean ao vento. A fantasía, o macabro e o erotismo mistúranse. Dous anos máis tarde pinta As matanzas de Quíos, unha obra enérxica e cun colorido moito máis vivo. Ambos cadros concretizan a súa ambivalencia interior que se debate entre o romanticísmo e o clasicísmo, entre deseño e cor, polémica interna que o acompañará durante toda a súa vida.
 En 1827 expón A morte de Sardanápalo, un cadro no que fai gala dunha das súas máis espléndidas combinacións de cor, e cun trazado cheo de vigor, tras un esbozo ao temple fixo unha serie de estudos parciais ao pastel e, despois, ao natural. O cadro foi vendido en 1847 a M. Wilson, que o instala no seu castelo de Brie, o que provocou un grave deterioro do cadro, e unha difícil restauración.


A información extraína da wikipedia
e a imaxe de peace_terrorists.blogs.sapo.pt

A pintura no século XIX. John Constable.

John Constable naceu o 11 de xuño de 1776 e morreu o 31 de marzo de 1837 foi un pintor inglés de paisaxes. A rexión de Suffolk foi o tema preferido das súas paisaxes, ata o punto de que a área do Val de Dedham, en Suffolk, se coñece como «o país de Constable».

Ingresou nas Royal Academy Schools en 1799, onde expuxo por primeira vez en 1802. Especializado na pintura de paisaxes, traballaba ó aire libre, tomaba apuntamentos ó óleo e despois pintaba no estudo o lenzo definitivo. A súa técnica influíu nos membros da escola de Barbizon e os impresionistas considerárono como o seu precursor. Cultivou tamén, en menor medida, a pintura relixiosa, o retrato e a acuarela. A súa obra máis famosa foi El carro de heno.

Era o segundo fillo varón de Golding e Ann Constable. Golding era un rico muiñeiro e un membro moi relevante na súa comunidade. John asistiu a algunhas clases, aínda que basicamente foi autodidacto.

Centrouse en seguir os pasos do pai, e ao rematar no colexio comezou a traballar no negocio familiar, do que se faría cargo finalmente o irmán pequeno.
En 1795, John Constable chegou a Londres para traballar como debuxante topográfico.
Entre os autores que máis o inspiraron durante este primeiro período, están: Thomas Gainsborough, Joshua Reynolds, Claudio de Lorena, Peter Paul Rubens, Annibale Carracci e Jacob Ruysdael. En 1802, expón por primeira vez na Real Academia. A partir de entón expoñería con regularidade, progresando con certa lentitude.
A partir de 1825, prodúcese un punto de inflexión na súa obra e paulatinamente vaise vendo nela un naturalismo máis sombrío e melancólico, de morriña, onde as paisaxes se cargan máis de sentimento. O naturalismo dos seus primeiros anos dá paso a un expresionismo e subxectividade maiores. Isto verase aínda máis acusado tras a morte se a súa muller, María, en 1828.Su técnica resulta renovadora: pequenas manchas e trazos superpostos. Aplica unha pasta espesa, ás veces con espátula, o que o afasta da limpeza e luminosidade doutros artistas británicos da época, cultivadores da acuarela, técnica máis de moda.

A súa obra máis famosa:

El carro de heno.

A infomación extraína de: Xunta.egu.es e wikipedia.

A imaxe extraína de: haciendoelarte.blogspot.com

Pintura no século XIX: Joseph Mallord William Turner

El temerario remolcado a dique seco, (1839).

Vida e carreira:

 O seu pai, William Turner, foi un fabricante de perrucas que logo se converteu en barbeiro. A súa nai, Mary Marshall, un ama de casa, foi perdendo a súa estabilidade mental paulatinamente sendo mozo, quizais debido á morte da irmá pequena de Turner, en 1786. Ela morreu en 1804, recluída nun psiquiátrico.

Lluvia, vapor y velocidad,

Posiblemente esta situación conduciu a que o mozo Turner fose enviado en 1785 co seu tío materno a Brentford, un pequeno pobo ao oeste de Londres, preto do río Támese. Alí Turner mostrou por vez primeira o seu interese pola pintura. Un ano despois asistiu á escola en Margate, en Kent, ao leste de Londres, na área do esteiro do Támese. Por entón xa realizara varias obras, que foron exhibidas no expositor do comercio do seu pai.                       
Turner entrou na Royal Academy of Art con tan só 14 anos. Foi aceptado aos 15, pois, a diferenza dos seus contemporáneos, estaba interesado en formar parte desta. Ao principio, mostrou un entusiasta interese pola arquitectura, pero a súa actividade pictórica foi estimulada polo arquitecto Thomas Hardwick (júnior). Sir Joshua Reynolds, presidente da Real Academia naquel tempo, admitiu a Turner abocándo o definitivamente ao mundo da arte. En 1790, tras só un ano de estudo, unha acuarela súa foi aceptada para a exposición estival da Real Academia daquel año.Su primeiro óleo, Fishermen at Sexa, foi exhibido en 1796. Durante o resto da súa vida, expuxo regularmente na Academia.

Joseph Mallord William Turner (Covent Garden, Londres, 23 de abril de 17751 - Chelsea, Londres, 19 de decembro de 1851), pintor inglés especializado en paisaxes. Foi considerado unha figura controvertida no seu tempo, pero hoxe en día é visto como o artista que elevou a arte de paisaxes á altura da pintura de historia. Aínda que é renomeado polas súas pinturas ao óleo, Turner tamén é un dos grandes mestres da pintura paisaxista británica en acuarela. É considerado comunmente como "o pintor da luz" e o seu traballo é considerado como un prefacio romántico ao impresionismo.
O talento de Turner foi recoñecido moi pronto, converténdolle nun académico os 23 anos. Tal independencia económica permitiulle innovar de xeito sorprendente para moitos. De acordo coa Historia ilustrada da Arte, de David Piper, as súas últimas pinturas foron denominadas fantastic crebacabezas (crebacabezas fantásticos).No obstante, Turner é recoñecido como un xenio: o crítico inglés, John Ruskin, describiu a Turner como o artista «que máis conmovedoramente e acertadamente pode medir o temperamento da natureza».

 imformación sacada de: Wikipedia
imaxes sacadas de: http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Turner,_J._M._W._-_The_Fighting_T%C3%A9m%C3%A9raire_tugged_to_her_last_Berth_to_be_broken.jpg 

Pinturas do Seculo XIX: Friedrich

                                                  Biografía
Caspar David Friedrich (Greifswald, 5 de setembro de 1774 - Dresde, 7 de maio de 1840) foi o principal representante da pintura romántica alemá, xunto a Philipp Otto Runge, sendo a máis destacada no ámbito do paisaxismo.
Como é característico da pintura romántica, Friedrich pintou sobre todo óleos sobre lenzo. Nalgunha ocasión utilizou o formato do retablo e empregou o ouro, ao xeito dos artistas medievais.
                                               Obras 
Friedrich tamén fixo bosquexos de monumentos e esculturas para mausoleos, reflexo da súa obsesión coa morte e a vida despois desta.
Pintou tamén cadros transparentes, isto é, cadros sobre papel transparente que se iluminaban nun salón escuro con acompañamento de música, reputándo se así unha obra de arte global. Os catro que realizou entre 1830 e 1835 para o príncipe herdeiro Alejandro de Rusia perdéronse; pero na Gemäldegalerie de Kassel consérvanse dous cadros pintados en papel transparente por ambas as dúas caras, de maneira que segundo como se iluminasen un é unha escena diúrna e outra nocturna. Considérase que forman parte da prehistoria de espectáculos modernos como o cine.
 

 Fotos é informacion sacados da wikipedia.
Atoparas mais informacion aqui

Pintura no seculo XIX : Édouard Manet

 

Édouard Manet (23 de xaneiro de 1832-30 de abril de 1883) foi un pintor francés, recoñecido pola influencia que exerceu sobre os iniciadores do impresionismo.Estudiou no taller de Thomas Couture e aprendeu dos pintores clásicos temática, composición e técnica. A súa obra La déjeuner sur l’herbe (1863), con influencias de Giorgione e Rafael, escandalizou o público polo tema e a composición, que tentaba producir un efecto de plein air. Revolucionou o mundo da pintura con Olympia (1865), inspirada nas Venus de Giorgione e Tiziano. Inspirouse en Velázquez, de quen tomou a liña do horizonte alta e a ausencia dun verdadeiro fondo (Le torero mort, La femme au perroquet, 1865), en Murillo (Le fifre, 1866) e en Goya (L’execution de Maximilien, 1867; Le balcon, 1869). Desde 1873 a súa paleta aclarouse e adquiriu características impresionistas, así como a práctica do plein air. Desde 1880 sufriu ataxia. En 1882 pintou ó pastel Retrat d’Irma Breunner e ó óleo Le bar des Folies-Bergère. Aínda que sempre foi considerado un pintor clásico, os impresionistas tomárono como o seu líder.

Procedencia das imaxes: 
http://www.londonfoodfilmfiesta.co.uk / www.wikipedia.com

Fonte da información: www.wikipedia.com / www.egu.es

A pintura no século xix.Gericault

Gericault, Théodore: naceu en Francia o 26 de Septembro de 1791 e morreu en Paris o 26 de enero de 1824.

Artista rómantico, tuvo unha vida corta e atormentada que deu lugar a varios mitos sobre el.

Estudou nos talleres dos pintores Carle Vernet e Pierre Guérin antes de inscribirse na escola de Belas artes de Paris.A súa primeira obra, Oficial de cazadores a la carga, en 1812.

http://es.wikipedia.org/wiki/Archivo:Raft_of_the_Medusa_-_Theodore_Gericault.JPG

Francisco de Goya.La maja vestida

cadro de La maja vestida

Este cadro gustame moito porque representa a beleza natural dunha muller ( neste caso,tratase dunha muller da clase alta ou da nobreza dada pola roupa coa que aparece vestida na imaxe).

Francisco de Goya. O meu cadro favorito

Muchachos cogiendo fruta é o cadro que mais me gusta de Francisco de Goya y Lucientes. Porque é un cadro que representa o ben que o pasaban os rapaces aínda que estan traballando e son rapaces de unha clase social baixa.

Pertence a época

 

Francisco de Goya. O meu cadro favorito.

O cadro que a min máis me gusta é o Quitasol.  Pertence a segunda época en 1792-1828 e gústame porq

FRANCISCO DE GOYA. O meu cadro favorito

PERROS EN TRAÍLA

                                  
Me gusta porque es un cuadro que refleja el uso que se le daba a los perros que eran unicamente para la caza y diversion de los ricos.
En el cuadro se puede ver como los perros estan encadenados el uno al otro.
cronologia del cuadro:1775
pintado sobre un lienzo, medidas 112*174cm.

Francisco de Goya, o meu cuadro favorito.

O cadro que a min máis me gusta é da colección " Os caprichos de goya ".
Pertence a segunda época da pintura de Goya.