COUSAS NOSAS: FESTIVAL DE FIN DE CURSO

COUSAS NOSAS: FESTIVAL DE FIN DE CURSO: Reporteiros e reporteiras do Equipo G recolleron un mangado de opinións antes e despois do Festival de música, que tivo lugar no salón de ac...

Antoni Gaudí. A Sagrada Familia

Antoni Gaudí Cornet nado en Reus ou en Riudoms (Cataluña) o 25 de xuño de 1852 e finado en Barcelona, o 10 de xuño de 1926, foi un arquitecto catalán. Pódese dicir que foi un dos máis importantes e orixinais arquitectos da historia. O seu estilo, moi complexo de clasificar, pódese definir como unha mestura entre o Art Nouveau (modernismo) e o Neogótico, aínda que elementos cubistas e surrealistas en xeral atópanse nalgunhas das súas obras. Católico confeso, moi reservado e profundamente catalanista, morreu despois de ser atropelado por un tranvía na cidade de Barcelona, lugar onde se atopaba a traballar na súa derradeira obra, o Templo expiatorio da Sagrada Familia.

A Sagrada Familia:

O Templo Expiatorio da Sagrada Familia (en catalán Tempero Expiatori de la Sagrada Família), coñecido simplemente como a Sagrada Familia (Sagrada Família), é unha gran basílica católica de Barcelona (España), deseñada polo arquitecto catalán Antoni Gaudí. Iniciada en 1882, aínda está en construción (maio de 2012). É a obra mestra de Gaudí, e o máximo expoñente da arquitectura modernista catalá. Segundo datos de 2011, é o terceiro monumento máis visitado de España (con 2,3 millóns de visitantes), tras a Alhambra de Granada (3 millóns) e o Museo do Prado (2,9). 1
A construción comezou en estilo neogótico, pero, ao asumir o proxecto Gaudí en 1883, foi completamente reformulado. Segundo o seu proceder habitual, a partir de bosquexos xerais do edificio improvisou a construción a medida que avanzaba. Fíxose cargo con só 31 anos, dedicándolle o resto da súa vida, os últimos quince en exclusiva.
Unha das súas ideas máis innovadoras foi o deseño das elevadas torres cónicas circulares que sobresaen apuntadas sobre os portais, estreitando coa altura. Proxectounas cunha torsión parabólica dando unha tendencia ascendente a toda a fachada, favorecida por multitude de ventás que perforan a torre seguindo formas espirales.2
O templo, cando estea rematado, dispoñerá de 18 torres: catro en cada unha das tres entradas-portais e, a xeito de cúpulas, dispoñerase un sistema de seis torres, coa torre ciborio central, dedicada a Xesús, de 170 metros de altura, outras catro arredor desta, dedicadas aos evanxelistas, e un segundo ciborio dedicado á Virxe. O interior estará formado por innovadoras columnas arborescentes inclinadas e bóvedas baseadas en hiperboloides e paraboloides buscando a forma óptima da catenaria.
En 1926 morreu Gaudí; só se construíra unha torre. Do proxecto do edificio só se conservaban planos e un modelo en xeso que resultou moi danado durante a Guerra Civil española.3 Desde entón proseguiron as obras:actualmente están rematados os portais do Nacemento e da Paixón, e iniciouse o da Gloria, e están en execución as bóvedas interiores. A obra que realizou Gaudí, é dicir, a fachada do Nacemento e a cripta, foi incluída pola Unesco no ano 2005 no Sitio do Patrimonio mundial «Obras de Antoni Gaudí». É ademais, dende 2007, un dos 12 Tesouros de España.4

O Templo foi consagrado e declarado Basílica menor o 7 de novembro de 2010 polo papa Benedicto XVI.5.

Traballo colaborativo. Wikis

                                         Ferramentas colaborativas 
Normalmente, a idea que se ten de internet é a de ser unha gran fonte de informacion na que se pode encontrar todo tipo de documentos. As xa coñecidas ferramentas, como o correo electronico, os chats t os grupos de notocoas permiten intercambiar arquivos e opinións, aínda que o uso que se veu facendo de elllas dende a popularizacion de internet estivo anfocado mais cara ao ámbito lúdico que cara a ao laboral.

Sim enbargo, as novas ferramentas que xurdiron na rede estan enfocadas á realizacion dun traballo concreto e, especialmente, un traballo quer implica a participacion e colaboracion de multiples persoas.
Entre as novas ferramentas, que permiten o traballo colaborador encóntranse os wikis, os blogs, os BSCW e os RSS.
                                   Wikis 
Os wikis costituyen unha das formas de colaboracion mais novidosas que ofrece internet. Un wiki é un sitio web que se constitúe a partir do traballo de moitos autores. Basicamente consiste nunha coleccion de paxinas web, que poden ser visitadas ou editar calquera persoa, sen pasar por ningun tipo de revision ou censura previa.
O primeiro WikiWeb foi creado por Ward Cunningham en 1995, quen deu nome ao concepto wiki e creo o primeiro servidor wiki. Máis tarde, en 2001, se inicio o proxecto Wikipedia, consistente na creación dunha enciclopedia virtual, que, hoxe en dia, é o wiki mais grande que existe en version inglesa e que se encontra en mais de 90 idiomas.
Un dos principais problemas dos wikis é o vandalismo, que consiste en introducir erros, incluír contidos inapropiados ou ofensivos, agregar publicidade, facer proselitismo, incluír material que viola os dereitos do autor, ou incumprir as normas de wiki.
Para soilucionar os problemas de vandalismo, pódense tomar algunhas medidas como son:bloquear temporalmente o vándalo a traves do seu nome de usuario ou o seu direccion IP, bloquear paxínaa na que se estan producindo os feitos e en caso de extrema gravidade, bloquear toda a base de datos.
                                     Como crear un wiki
Existen varios servidores que ofrecen a posibilidade de crear un wiki de forma gratuíta, auque moitos  estan en ingua inglesa.
En todos eles, a forma de proceder é similar e en todo caso está perfectamente indicada. Aquí, crearemos un wiki a traves de wikispace..com, para iso teremos que:


 

Antoni Gaudí Cornet.A Casa Milà

Antoni Gaudí Cornet, nado en Reus ou en Riudoms (Cataluña) o 25 de xuño de 1852 e finado en Barcelona, o 10 de xuño de 1926, foi un arquitecto catalán. Pódese dicir que foi un dos máis importantes e orixinais arquitectos da historia. O seu estilo, moi complexo de clasificar, pódese definir como unha mestura entre o Art Nouveau (modernismo) e o Neogótico, aínda que elementos cubistas e surrealistas en xeral atópanse nalgunhas das súas obras. Católico confeso, moi reservado e profundamente catalanista, morreu despois de ser atropelado por un tranvía na cidade de Barcelona, lugar onde se atopaba a traballar na súa derradeira obra, o Templo expiatorio da Sagrada Familia.


A CASA MILÁ


A Casa Milà, tamén coñecida como "La Pedrera", é un edificio modernista que se localiza no Paseo de Gracia de Barcelona, na esquina coa rúa de Provenza. Foi deseñada por Antoni Gaudí por encarga do comerciante Pere Milà i Camps, e foi construída entre os anos 1906 e 1910; foi moi polémica no seu momento, por mor das atrevidas formas onduladas da fachada de pedra e os ferros forxados retorcidos que decoran as balconadas e xanelas, deseñados en gran parte por Josep Maria Jujol, quen tamén proxectou algúns dos ceos rasos de xeso. No ano 1984 foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO. Actualmente é a sede da Fundación Caixa Cataluña, a cal xestiona as diversas exposicións e actividades que se fan no seu interior.


No seguinte video pódedes ver unha representación virtual da Casa Milá:

A pintura no século XIX. Jean Désiré Gustave Courbet

 Jean Désiré Gustave Courbet, nado o 10 de xuño de 1819 e finado o 31 de decembro de 1877, foi un pintor francés.

Courbet foi o principal creador do realismo, realizou as súas primeiras creacións en 1848. Ideoloxicamente republicano e socialista a súa participación na Comuna de París en 1871 levaríao ó cárcere e despois ó exilio. A súa pintura diríxese ó pobo, ó proletariado campesiño e obreiro, que é á vez o seu modelo. A súa pintura ademais do realismo caracterízase polas formas poderosas, a composición compacta, cromatismo austero, efectos sobrios do clarescuro, técnica densa e pastosa. Trasladouse a París en 1839 coa intención de estudar dereito, pero axiña se dedicou á pintura. As súas primeiras obras teñen un carácter romántico, como Guitarrero (1845) ou L’homme à la pipe (O home da pipa, 1846). Escolle temas e personaxes da realidade cotiá, sen caer no "pintoresquismo". A súa técnica é rigorosa co pincel, co pincel plano e coa espátula. Como os mestres antigos, Gustavo Courbet untaba a súa tea dun fondo sombrío e case negro, a partir do cal subía cara á claridade.

 A imaxe foi sacada de: ricci-arte.com  
A información foi sacada de xunta.egu.es e wikipedia.

 

A pintura no siglo XIX.Jacques-Louis David

autorretrato de
David

         Jacques-Louis David

Jacques-Louis David foi un pintor francés de bastante influencia no estilo neoclásico. Buscou a inspiración nos modelos escultóricos e mitolóxicos gregos, baseándose na austeridade e severidade, algo que cadraba co clima moral dos últimos anos do antigo réxime.
Máis adiante David chegou a ser un activo participante na Revolución Francesa así coma amigo de Maximilien Robespierre; en realidade foi o líder das artes baixo a República Francesa. Pechado no cárcere trala caída do poder de Robespierre, máis tarde aliñouse co advenimento doutro réxime político, o de Napoleón Bonaparte. Foi nesta época cando desenvolveu o seu Estilo Imperio, notable polo uso de cores cálidas ó estilo Veneciano. Entre os seus numerosos alumnos cabe destacar a Antoine-Jean Gros, Anne-Louis Girodet de Roucy-Triosson e o máis coñecido de todos: Jean Auguste Dominique Ingres. Isto fíxolle ser o pintor máis influente do arte Francés doséculo XIX, especialmente nas pinturas académicas.
  A continuación podedes ver algúns dos seus cadros mais coñecidos:

Coronación de Napoleón

Napoleón

Marat asesinado

A pintura no século XIX. Eugène Delacroix.

A liberdade guiando ó pobo.

Ferdinand Victor Eugène Delacroix 
Nado o 26 de abril e morto o 13 de agosto de 1863, foi un pintor francés, o máis importante dos pintores románticos. Aos 18 anos ingresou na escola superior de belas artes, no estudo de P. Guérin, onde Théodore Géricault e Gros foron os seus mestres. Visita frecuentemente o Louvre, estudando e copiando aos grandes pintores que admira: Rubens, Velázquez, Rembrandt, Paolo Veronese, e debátese entre a tradición e o clasicismo e o desexo de achar, tralas aparencias, a realidade. O pintor paisaxista Bonington ensinoulle a pintar a natureza. Raymond Soulier iniciouno na acuarela.
En 1822, Delacroix expón, por primeira vez, Dante e Virxilio nos infernos, unha obra chea de forza, dunha composición ambiciosa e cores moi traballadas: a luz deslízase sobre as musculaturas inchadas, un incendio consome unha cidade (en segundo plano), as capas ondean ao vento. A fantasía, o macabro e o erotismo mistúranse. Dous anos máis tarde pinta As matanzas de Quíos, unha obra enérxica e cun colorido moito máis vivo. Ambos cadros concretizan a súa ambivalencia interior que se debate entre o romanticísmo e o clasicísmo, entre deseño e cor, polémica interna que o acompañará durante toda a súa vida.
 En 1827 expón A morte de Sardanápalo, un cadro no que fai gala dunha das súas máis espléndidas combinacións de cor, e cun trazado cheo de vigor, tras un esbozo ao temple fixo unha serie de estudos parciais ao pastel e, despois, ao natural. O cadro foi vendido en 1847 a M. Wilson, que o instala no seu castelo de Brie, o que provocou un grave deterioro do cadro, e unha difícil restauración.


A información extraína da wikipedia
e a imaxe de peace_terrorists.blogs.sapo.pt