O tema da emigración na literatura galega:Celso Emilio Ferreiro

Viaxe oa país dos ananos


Eu,Gulliver Ferreiro,bon galego,
solemnemente digo:
Esilado na miña propia Terra,
canso de olllar as mesmas torres sempre,
farto de ver as mesmas caliveras
-fasquía de vivir pecho nun sótano-
quixen seguir o rumbo do meu pobo,
o ésodo sin fin dos emigrantes.
Troquéi os lares patrios
polos eidos alleos
e percorrín o mundo coma un mómada
compañeiro do vento e das estrelas.
Camiñéi á ventura,
naveguéi día e noite,mar adentro,
paséi as illas páledas,
vin o peixe voador i os arroaces,
deixéi á esquerda as augas dos Sargazos,
cheguéi ás moles praias do mar quente,
do eterno vrau vestido de bikini,
choutando pola area.
(Veda Woodlake decía quedamente:
é un gran corazón abandoado>.)
Non quixen escoitar
teus cantos de sereia,
Veda Woodlake.Buscaba
aos meus irmáus perdidos,Rosalía
choróu por iles bágoas de esperanza.
Curros berróu os seus trenos inmorrentes
i eu mesmo un día dixen (malia hora!)que os nosos emigrantes.


Celso Emilio Ferreiro